God heeft me de afgelopen maanden vele handreikingen gedaan, vele pogingen mij weer bij Hem te krijgen. Maar ik met mijn stomme hoofd heb steeds meer keuzes gemaakt tegen de wil in van mij Papa. Daar ervaar ik nu de consequenties van en ik kan je vertellen, dat maakt je ongelukkig! Wanneer je hebt geproefd van een relatie met Jezus en je bent een tijd later meer verwijderd van Hem dan ooit, dan merk je pas wat je mist!
De reden dat ik dit vertel is omdat ik nu net weer na lange tijd op deze blog kwam en mijn laatste update las. Ik schrik ervan waar ik mee bezig ben. Het ging juist de goede kant op en de afgelopen weken ben ik in een neerwaarts spiraal terecht gekomen, door eigen toedoen. Ik zie nu dat ik mij langzaam in heb gelaten met wereldse sleur, waarin ik dacht nooit meer te verkeren! Ik denk veel na over mijn leven, daden en gedachten en telkens weer kom ik tot de conclusie dat ik moet veranderen, dat ik terug wil naar God, dat ik zo diep ongelukkig ben in het leven dat ik nu leid… Ik mis hoe ik was toen ik ernaar verlangde een diepe relatie met God te hebben, toen ik God zocht met vallen en opstaan, maar toch gelukkig was omdat ik hoop had, omdat ik kon dromen over de toekomst, dromen over dingen die bijna onmogelijk zijn maar ik wist dat God die dingen waar kon maken. Maar nu, ik durf niet meer te dromen, omdat ik zo ver van God verwijderd ben, ik vind me ongelofelijk hypocriet omdat de meeste mensen geen idee hebben waar ik mee bezig ben. Daarom openhartigheid over een klein stukje van wat er speelt in mij.
Het knaagt heel erg aan mij dat er vele mensen zijn die denken dat ik ‘zo goed ben’ dit heet schijnheiligheid! En als er iets is wat ik niet wil dan is het dat. Leven als een leugen. Nee, ik ben iemand die open- en eerlijkheid wil. Moeilijk, pijnlijk en schaamtevol, maar eerlijk, open en in het licht gebracht. Zelf ben ik iemand die er niet tegen kan wanneer er in de kerk mensen zijn die zich op zondag zo heilig voordoen maar in hun hart weten dat het een groot masker is van bedrog. Maar wat doe ik nu zelf?! Dat is de reden waarom ik de afgelopen weken veel vermijdingsgedrag vertoon, ik ga bijv. niet naar de kerk omdat ik de confrontatie niet aan wil, want ik weet dondersgoed dat ik fout bezig ben. Vreemd vind ik dat, naar mezelf kijkend, dat ik heeel goed weet waar ik mee bezig ben maar het deels toch niet wil veranderen. ‘Het is wel lekker makkelijk zoals ik nu leef.’ Maar is dat echt zo? Ja, voor nu wel, op korte termijn is dit lekker makkelijk, je verantwoordelijkheden niet op je nemen. Maar ik wéét dat dit op lange termijn heel moeilijk wordt. En trouwens, het is heel dubbel, ja aan de ene kant is dit makkelijk geen keuzes maken, maar aan de andere kant is er zo’n ongelofelijke leegt in mij, die wás opgevuld was toen ik God volgde. Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven, maar het voelt gewoon léég. Ik mis momenten van het voelen van onvoorwaardelijke liefde, goedkeuring, ware vreugde, intens geluk. Het is wég… En het gevolg daarvan is dat ik (‘onbewust’) blijf proberen die leegte op te vullen. Het niet willen stoppen met dat waar ik nu naar verlang, omdat ik er van houd en steeds meer van ga houden. Wetend dat het kleine beetje geluk wat ik hieruit haal mij nooit compleet gelukkig kan maken.
Zucht, de complexiteit in mijn hoofd word me soms echt even te veel. Heb je ook wel eens dat je zou willen dat je gewoon altijd de juiste beslissingen maakt, altijd verstandig bent in al je keuzes. Ik wilde dat ik verstandig was, ik wilde dat ik waarlijk kon beseffen wat de gevolgen zijn van mijn daden.
Ik weet dat hier een eind aan moet komen, maar het breekt mijn hart al bij de gedachte, het is zo dubbel. De brede weg is makkelijk en geeft geluk op korte termijn, de smalle moeilijke weg líjkt geen geluk te geven, omdat het tijd en geduld vergt, maar dát pad leidt tot volledig geluk, volledige liefde, volledige vervulling van mijn dromen, van mijn leven.
Ik moet de keuze maken, maar blijf het uitstellen.
- Diantha -
De reden dat ik dit vertel is omdat ik nu net weer na lange tijd op deze blog kwam en mijn laatste update las. Ik schrik ervan waar ik mee bezig ben. Het ging juist de goede kant op en de afgelopen weken ben ik in een neerwaarts spiraal terecht gekomen, door eigen toedoen. Ik zie nu dat ik mij langzaam in heb gelaten met wereldse sleur, waarin ik dacht nooit meer te verkeren! Ik denk veel na over mijn leven, daden en gedachten en telkens weer kom ik tot de conclusie dat ik moet veranderen, dat ik terug wil naar God, dat ik zo diep ongelukkig ben in het leven dat ik nu leid… Ik mis hoe ik was toen ik ernaar verlangde een diepe relatie met God te hebben, toen ik God zocht met vallen en opstaan, maar toch gelukkig was omdat ik hoop had, omdat ik kon dromen over de toekomst, dromen over dingen die bijna onmogelijk zijn maar ik wist dat God die dingen waar kon maken. Maar nu, ik durf niet meer te dromen, omdat ik zo ver van God verwijderd ben, ik vind me ongelofelijk hypocriet omdat de meeste mensen geen idee hebben waar ik mee bezig ben. Daarom openhartigheid over een klein stukje van wat er speelt in mij.
Het knaagt heel erg aan mij dat er vele mensen zijn die denken dat ik ‘zo goed ben’ dit heet schijnheiligheid! En als er iets is wat ik niet wil dan is het dat. Leven als een leugen. Nee, ik ben iemand die open- en eerlijkheid wil. Moeilijk, pijnlijk en schaamtevol, maar eerlijk, open en in het licht gebracht. Zelf ben ik iemand die er niet tegen kan wanneer er in de kerk mensen zijn die zich op zondag zo heilig voordoen maar in hun hart weten dat het een groot masker is van bedrog. Maar wat doe ik nu zelf?! Dat is de reden waarom ik de afgelopen weken veel vermijdingsgedrag vertoon, ik ga bijv. niet naar de kerk omdat ik de confrontatie niet aan wil, want ik weet dondersgoed dat ik fout bezig ben. Vreemd vind ik dat, naar mezelf kijkend, dat ik heeel goed weet waar ik mee bezig ben maar het deels toch niet wil veranderen. ‘Het is wel lekker makkelijk zoals ik nu leef.’ Maar is dat echt zo? Ja, voor nu wel, op korte termijn is dit lekker makkelijk, je verantwoordelijkheden niet op je nemen. Maar ik wéét dat dit op lange termijn heel moeilijk wordt. En trouwens, het is heel dubbel, ja aan de ene kant is dit makkelijk geen keuzes maken, maar aan de andere kant is er zo’n ongelofelijke leegt in mij, die wás opgevuld was toen ik God volgde. Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven, maar het voelt gewoon léég. Ik mis momenten van het voelen van onvoorwaardelijke liefde, goedkeuring, ware vreugde, intens geluk. Het is wég… En het gevolg daarvan is dat ik (‘onbewust’) blijf proberen die leegte op te vullen. Het niet willen stoppen met dat waar ik nu naar verlang, omdat ik er van houd en steeds meer van ga houden. Wetend dat het kleine beetje geluk wat ik hieruit haal mij nooit compleet gelukkig kan maken.
Zucht, de complexiteit in mijn hoofd word me soms echt even te veel. Heb je ook wel eens dat je zou willen dat je gewoon altijd de juiste beslissingen maakt, altijd verstandig bent in al je keuzes. Ik wilde dat ik verstandig was, ik wilde dat ik waarlijk kon beseffen wat de gevolgen zijn van mijn daden.
Ik weet dat hier een eind aan moet komen, maar het breekt mijn hart al bij de gedachte, het is zo dubbel. De brede weg is makkelijk en geeft geluk op korte termijn, de smalle moeilijke weg líjkt geen geluk te geven, omdat het tijd en geduld vergt, maar dát pad leidt tot volledig geluk, volledige liefde, volledige vervulling van mijn dromen, van mijn leven.
Ik moet de keuze maken, maar blijf het uitstellen.
- Diantha -
1 opmerking:
Diantha, je mag altijd weer terugkomen bij de Vader, dat weet je! En vergeet je broers en zussen niet, de mensen die ook heel veel fout doen, die soms ook schijnheilig zijn, maar die ten diepste zoeken naar de liefde van de Vader, net zoals jij.
Ik heb zin je weer te zien!:)
PS: Hoe was het op Kreta?
Een reactie posten