Ik kwam vandaag het nummer Let my faith arise! van Jason Upton tegen op youtube. Ik dacht, wow, dit is waar ik ook mee loop!
De laatste tijd vind ik het steeds moeilijker om Jezus te volgen zoals ik zou willen en zoals ik denk dat God zou willen. Ik heb grote dromen, maar stop ze weg. Mijn geloof zwakt af en ik zit in een neerwaarts spiraal. Dit is niet wat ik wil! Ik wil leven voor mijn Verlosser, Hij die mij gemaakt heeft, Hij die van mij houdt meer dan van zichzelf, Hij die steeds fluisterd: 'Kom! Kom bij Mij, Ik ben er, altijd. Kom!' Het is zo dubbel, mijn hart, mijn ziel, mijn lichaam, schreeuwen het uit naar Hem. IK WIL MET EN VOOR U LEVEN! En toch steeds weer het niet komen, het geen zin hebben om met God bezig te zijn en vervallen in zonde die een tijdelijke vulling van mijn leegte geven met als gevolg dat ik me nóg leger voel enz. enz.
Ik heb eigenlijk nu gewoon zoveel tijd om voor God te nemen, maar in plaats daarvan hang ik het grootste deel van de dag achter de computer, beetje hyven, beetje msnen, youtuben enz. Met als resultaat: Een leeg, nutteloos en doelloos gevoel, grote ergernis en verwijt aan mezelf aan het eind van iedere dag die op zo'n manier verloopt. En waarom? Geen idee... Het proberen vullen van een leegte? Het ontvluchten van het voelen? Om maar niet te denken aan hoe ontiegelijk k*t ik me eigenlijk voel?
Ik heb laatst mezelf gewoon een week verboden achter internet te zitten. Wat een ontiegelijk toffe week is dat geweest! Veel meer tijd met God gehad als dat ik normaal heb. (Bar weinig de laatste tijd... =S) En ik voelde me veel langer fit enzo. Man, wat een onnodige energie vreet het van je wanneer je je tijd verdoet met uren bivakkeren op het internet.
Anyway, ik ben een persoon die veel nadenkt over vanalles en vooral mijn eigen gedrag, wanneer ik dan bedenk dat ik het anders moet doen, maak ik het vaak niet concreet en komt er niets meer van. Gevolg: veel frustratie met en boos zijn op mezelf dat ik niet heb gedaan wat ik wilde. Zucht. Wat moet je daar nou mee? Het is zo simpel om te zeggen "Ja, dan moet je het gewoon DOEN" Klinkt altijd erg leuk, maar daar kan iemand dus echt helemaal niets mee... Maargoed, wat het dus is. Man, ik mis het om voor God te gaan! Een paar dagen terug las ik een blog van een jongen uit de kerk over een tour die hij had gemaakt met 'Kings Kids,' toen ik dit las, kwamen er zoveel ervaringen met God in mij naar boven die ik de afgelopen 3 jaar heb meegemaakt. Ik kreeg weer zo gigantisch het verlangen om weer zo te zijn! Om vol vuur voor God te gaan, alles aan Hem willen geven en schijt hebben aan wat anderen er van vinden. Grote dromen dromen. Verlangen naar echtheid, puurheid, reinheid, heiligheid! Shit hej, waarom heb ik het erin laten sluipen dat ik voor mezelf leef (en niet eens op een manier waar ik gelukkig van wordt op lange termijn), waarom heb ik mijn dromen, mijn vuur, mijn verlangen laten stelen? Waarom ben ik zo ontiegelijk dom bezig dat ik God's stem keihard negeer en 'lekker' m'n eigen ding doe?! En ja, het ís ook moeilijk om keuzes te maken als je gevoel iets anders zegt, maar het is wel erg makkelijk om je er dan maar bij neer te leggen. Zucht, waarom laat ik dit toe? =S
En hoe kom ik van die leugens af waar ik telkens weer in geloof, die mij steeds van God afhouden. Heb een enorme lading aan minderwaardigheid in m'n hoofd zitten. Het is toch te gek voor woorden dat ik niet aan het avondmaal ga omdat ik volhard in zonden. Waarom wijs ik de zonde niet de deur en geef 'm een flinke schop na. Oprotten! Mijn hart behoort God toe en niet de vader van de leugens. Echt zo apart dat ik dat wel zo kan zeggen maar als het erop neerkomt en ik moet het echt doen dan is er een enorm dikke blokkade die me weerhoudt van het uit handen geven van dit deel in mijn leven. Frustrating I can tell you!
Ik wil terug naar het hart van aanbidding! Let my faith arise oh Lord, God!
De laatste tijd vind ik het steeds moeilijker om Jezus te volgen zoals ik zou willen en zoals ik denk dat God zou willen. Ik heb grote dromen, maar stop ze weg. Mijn geloof zwakt af en ik zit in een neerwaarts spiraal. Dit is niet wat ik wil! Ik wil leven voor mijn Verlosser, Hij die mij gemaakt heeft, Hij die van mij houdt meer dan van zichzelf, Hij die steeds fluisterd: 'Kom! Kom bij Mij, Ik ben er, altijd. Kom!' Het is zo dubbel, mijn hart, mijn ziel, mijn lichaam, schreeuwen het uit naar Hem. IK WIL MET EN VOOR U LEVEN! En toch steeds weer het niet komen, het geen zin hebben om met God bezig te zijn en vervallen in zonde die een tijdelijke vulling van mijn leegte geven met als gevolg dat ik me nóg leger voel enz. enz.
Ik heb eigenlijk nu gewoon zoveel tijd om voor God te nemen, maar in plaats daarvan hang ik het grootste deel van de dag achter de computer, beetje hyven, beetje msnen, youtuben enz. Met als resultaat: Een leeg, nutteloos en doelloos gevoel, grote ergernis en verwijt aan mezelf aan het eind van iedere dag die op zo'n manier verloopt. En waarom? Geen idee... Het proberen vullen van een leegte? Het ontvluchten van het voelen? Om maar niet te denken aan hoe ontiegelijk k*t ik me eigenlijk voel?
Ik heb laatst mezelf gewoon een week verboden achter internet te zitten. Wat een ontiegelijk toffe week is dat geweest! Veel meer tijd met God gehad als dat ik normaal heb. (Bar weinig de laatste tijd... =S) En ik voelde me veel langer fit enzo. Man, wat een onnodige energie vreet het van je wanneer je je tijd verdoet met uren bivakkeren op het internet.
Anyway, ik ben een persoon die veel nadenkt over vanalles en vooral mijn eigen gedrag, wanneer ik dan bedenk dat ik het anders moet doen, maak ik het vaak niet concreet en komt er niets meer van. Gevolg: veel frustratie met en boos zijn op mezelf dat ik niet heb gedaan wat ik wilde. Zucht. Wat moet je daar nou mee? Het is zo simpel om te zeggen "Ja, dan moet je het gewoon DOEN" Klinkt altijd erg leuk, maar daar kan iemand dus echt helemaal niets mee... Maargoed, wat het dus is. Man, ik mis het om voor God te gaan! Een paar dagen terug las ik een blog van een jongen uit de kerk over een tour die hij had gemaakt met 'Kings Kids,' toen ik dit las, kwamen er zoveel ervaringen met God in mij naar boven die ik de afgelopen 3 jaar heb meegemaakt. Ik kreeg weer zo gigantisch het verlangen om weer zo te zijn! Om vol vuur voor God te gaan, alles aan Hem willen geven en schijt hebben aan wat anderen er van vinden. Grote dromen dromen. Verlangen naar echtheid, puurheid, reinheid, heiligheid! Shit hej, waarom heb ik het erin laten sluipen dat ik voor mezelf leef (en niet eens op een manier waar ik gelukkig van wordt op lange termijn), waarom heb ik mijn dromen, mijn vuur, mijn verlangen laten stelen? Waarom ben ik zo ontiegelijk dom bezig dat ik God's stem keihard negeer en 'lekker' m'n eigen ding doe?! En ja, het ís ook moeilijk om keuzes te maken als je gevoel iets anders zegt, maar het is wel erg makkelijk om je er dan maar bij neer te leggen. Zucht, waarom laat ik dit toe? =S
En hoe kom ik van die leugens af waar ik telkens weer in geloof, die mij steeds van God afhouden. Heb een enorme lading aan minderwaardigheid in m'n hoofd zitten. Het is toch te gek voor woorden dat ik niet aan het avondmaal ga omdat ik volhard in zonden. Waarom wijs ik de zonde niet de deur en geef 'm een flinke schop na. Oprotten! Mijn hart behoort God toe en niet de vader van de leugens. Echt zo apart dat ik dat wel zo kan zeggen maar als het erop neerkomt en ik moet het echt doen dan is er een enorm dikke blokkade die me weerhoudt van het uit handen geven van dit deel in mijn leven. Frustrating I can tell you!
Ik wil terug naar het hart van aanbidding! Let my faith arise oh Lord, God!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten